در حقیقت بر اساس طول میخ دیوار کناف به سه دسته کلی تقسیم می شوند، به طور کلی به ناخن های کمتر از 1 اینچ (2.5 سانتی متر) تاک یا براد می گویند.
ناخن هایی با طول 1-4 اینچ (2.5-10.2 سانتی متر) میخ نامیده می شوند، در حالی که به ناخن هایی با طول بیش از 4 اینچ (10.2 سانتی متر) گاهی اوقات میخ می گویند.
این دسته بندی ها تقریباً تعریف شده اند و تلاقی قابل توجهی بین آنها وجود دارد.
طول یک میخ دیوار کناف با واحدی به نام پنی اندازه گیری می شود، این اصطلاح از استفاده از ناخن در انگلستان در اواخر دهه 1700 می آید که به قیمت صد میخ با آن اندازه اشاره می کرد.
به عنوان مثال، یک «میخ دیوار کناف ده سکه ای» به ازای هر صد، ده سکه هزینه می کرد. نماد پنی مانند 10d “d” است.
اعتقاد بر این است که این نام به زمان امپراتوری روم بازمی‌گردد، زمانی که شکل مشابهی از اندازه‌گیری میخ‌های جعلی دستی شامل یک سکه رایج رومی به نام دناریوس بود.
امروزه اصطلاح پنی تنها طول یک میخ را تعریف می کند و ربطی به قیمت ندارد، کوتاه ترین میخ 2d است که 1 اینچ (2.5 سانتی متر) طول دارد.
اکثر 300 نوع مختلف میخ دیوار کناف تولید شده در ایالات متحده امروزه نیازی به طراحی جدید ندارند. هنگامی که یک میخ دیوار کناف طراحی شد، قالب های شکل دهی و فرآیندهایی برای ساخت آن ایجاد می شود و میخ به مقدار زیاد تولید می شود.
بیشتر ناخن ها سر پهن و دایره ای دارند، میخ دیوار کناف های تکمیلی دارای یک سر باریک و مخروطی هستند که به آنها اجازه می دهد تا در زیر سطح ماده فرو رفته و روی آن ها را بپوشانند تا یک روکش صاف ایجاد کنند.
میخ دیوار کناف های اثاثه یا لوازم داخلی دارای سرهای تزئینی هستند، از میخ های دو سر برای بستن قالب های چوبی مورد استفاده در بتن ریزی استفاده می شود.
میخ تا سر اول به داخل کشیده می شود و سر دوم بیرون زده می شود. سر بیرون زده باعث می شود که میخ ها به راحتی جدا شوند و پس از سفت شدن بتن، فرم ها به سرعت از بین بروند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.